Daar gaat het aparte zwemuurtje om
Wie post-corona nog de energie heeft om eindeloos te discussiëren over zogeheten gendersegregatie in een Brussels openluchtzwembad, heeft nog steeds niet begrepen dat de wereld niet stilstaat. Boze en kritische burgers riepen zichzelf uit tot vrijheidsstrijders toen de pandemie de wereld deed knielen. Maar voor welke vrijheden streden ze?
Ja, we wilden allemaal weer fitnessen en zwemmen. Dat was en is ons recht. Behalve dan voor vrouwen die de nood voelen om enkel met andere vrouwen te zwemmen of te fitnessen. Dan piekt de arrogantie van de ‘verlichting’. Deze discussie over aparte zwemuren wordt in een wurggreep gehouden. Niet door het willen faciliteren van die aparte zwemuren of de redenen waarom daar nood aan is in onze samenleving. Wel door het eindeloos drammen over een ‘ideologie die weer uitzonderingen claimt in onze verlichte samenleving’. We zijn een slogansamenleving geworden, eerder dan een echt gesprek aan te gaan.
GEEN STARENDE BLIKKEN, ALSTUBLIEFT
Niemand wil segregatie, maar iedereen wil wel begrip. De uitbater van het Brusselse openluchtzwembad Flow heeft de noden van de lokale vrouwelijke bevolking goed begrepen. En hij is verstandig genoeg om daar geen ideologisch debat van te maken. Zijn er wel als de kippen bij om het op de moslimgemeenschap te schuiven: usual suspects Hendrik Bogaert (CD&V) en Theo Francken (N-VA). Ik raad Francken aan om toch eerst zijn voorzitter aan te spreken. Die gaat op de Turkse thee bij een Diyanet-moskee in Antwerpen, waar kleine jongens en meisjes gesegregeerd worden. Segregatie van kinderen lijkt me kwalijker dan vrouwen die bewust kiezen voor een rustig zwemuurtje zonder starende blikken van mannen.
Want daar gaat het debat om. Vrouwen voelen zich niet (meer) veilig in het bijzijn van sommige mannen. Zij vragen aan de overheid om hun vrijheden te waarborgen. Wanneer een gevoel van onveiligheid primeert, dan moet de overheid actie ondernemen in plaats van paniekvoetbal te spelen. Het aparte zwemuurtje is geen duurzame maatregel, maar vrouwen kunnen zich zo even in alle vrijheid bewegen. En het zullen niet alleen moslimvrouwen zijn die zullen profiteren van het aparte zwemuurtje.
INCLUSIEVE GEMEENSCHAP
Zit de schuchterheid over ons eigen lichaam er misschien toch voor iets tussen? De onzekerheid over de cellulitis die onze billen siert, de zwangerschapsstriemen? Of de coronakilootjes die we proberen te verbergen voor de strenge mannelijke blik? Niemand struikelt over een mannelijke bierbuik, maar velen struikelen over een vrouwelijk buikje dat komt piepen over een bikinibroek. Alle campagnes over ‘body positivity’ ten spijt blijft de onzekerheid over een ontbloot lichaam een probleem bij vele vrouwen. Ja, ook daar zijn we spijtig genoeg in regressie in de westerse wereld.
Nee, de wereld staat niet stil. Laten we het dus hebben over de evolutie van maatschappelijke principes, eerder dan in de loopgraven te blijven. Je kunt vrouwen die kiezen voor een apart zwemuurtje niet dwingen om deel te nemen aan een gemengd zwemuurtje. Dwang lost niets op. Laten we die vrouwen uitnodigen voor een gesprek over hun onzekerheden en angsten. Enkel zo bouwen we aan een sociaal inclusieve gemeenschap waar ieder in zijn of haar eigenwaarde wordt gelaten.