Terwijl ik in de spiegel mijn bloot lichaam vol littekens inspecteer duizelt mijn hoofd van de honger. Voor de zoveelste keer in mijn leven ben ik mezelf aan het uithongeren omdat het schoonheidsideaal mij opdraagt te vermageren. Want ik behoor niet tot de norm. Ik behoor tot de categorie volslanke vrouwen. Meer dan de helft van mijn leven heb ik gewijd aan calorieën tellen, aan eetbuien onderdrukken en vaak mezelf overleveren aan die eetbuien. Meer dan de helft van mijn leven leef ik voor de mening van vreemde mensen die ongevraagd een opmerking geven over mijn uiterlijk: ‘Nog vijf kilo minder en dan ben je perfect, Pinar!’ Maar ik was en ben nooit goed genoeg. Ik ben altijd imperfect.
En ik ben altijd stinkend jaloers op mannen die nooit zitten te pruilen omdat ze een bierbuikje hebben gekweekt. Ik haalde dat argument ooit aan tijdens de opnames van Wij, Vrouwen op Canvas waar ik de ongemakkelijke stilte voelde bij de aanwezige mannelijke crew in de opnameruimte.
Ik had gezegd dat mannen geen reflexen kweken om hun bierbuik te verbergen zoals een losser hemd kopen of de handen voor de buik houden. Integendeel, een stukje huid kan zelfs tussen twee knellende knoopsgaten van een strak hemd komen piepen terwijl ze zonder complexen en zelfverzekerd praten over vrouwen die zogezegd vulgair zijn omdat ze hun borsten tonen op hun eigen tijdlijn op Twitter. Correctie, dat moeten hangborsten zijn volgens die perfecte mannen.
Zo stel ik mij trouwens de columnist Frederik De Backer ook voor die werd gewezen op een foto van een jonge vrouw die al enkele dagen op Twitter wordt belaagd door conservatieve stemmen, mannen en vrouwen, die vinden dat ‘het kind labiel is’ omdat ze een doorzichtig topje droeg tijdens een avondje dansen. Ik zag de foto en ik dacht: hoe lang is het al geleden dat ik nog eens ben gaan dansen? Maar deze mensen vonden haar outfit vulgair en dropten de lelijkste woorden in het rioolputje van Twitter.
Mensen die honderden euro’s uitgeven om Madonna live te zien dit jaar. Dezelfde Madonna die dankzij haar seksuele revolutie muziekland door elkaar had geschud in de jaren tachtig. Iggy Pop huppelde toen ook ergens op een podium om zijn gerimpeld bovenlijf aan zijn uitbundige fans te tonen. In een reportage in The New Yorker poseerde hij recent nog in ontbloot bovenlijf, stijve tepels en een hand die een andere stijve tepel fijnknijpt.
De Red Hot Chili Peppers droegen niets anders dan een sok over hun geslachtsdeel en die mannen kregen meer applaus dan zorgverleners tijdens de coronapandemie. Wat zij deden was briljant en ongezien! Het is nu ook niet zo dat een kous over je lul een maatschappelijke vooruitgang is, beste Frederik. Maar daar had je waarschijnlijk geen tijd voor om over na te denken toen je een jonge vrouw tot de orde moest roepen en haar eisen om haar borsten niet in je gezicht te komen duwen.
In een wereld waar beroemdheden zoals Beyoncé haar gladde en striae-vrije zwangerschapsbuik aan het publiek toont, waar Kim Kardashian haar perfect gevormde billen laat verzekeren en waar Madonna onherkenbaar is nadat siliconen en fillers haar gezicht en lichaam hebben vormgegeven is het niet zo abnormaal dat ‘gewone’ vrouwen zich tegen deze schoonheidsnormen verzetten. Integendeel, men kijkt nu meewarig naar die omgevormde vrouwen en toont, zonder gêne, haar eigen natuurlijke lichaam. Waar cellulitis kleine heuveltjes op de billen en de benen vormen, waar huid verslapt en borsten hangen.
Waar wij, vrouwen, ons maar al te vaak moeten verantwoorden omdat we lichtjes afwijken van dat plastische schoonheidsideaal. Ik las recent nog een tweet van een fan van Madonna en dat vatte zo’n beetje het huidige misogyne klimaat naar vrouwen toe samen: ‘Ik haat Madonna niet omdat ze zichzelf dit aandoet maar ik haat dat we in een samenleving leven waarin ze denkt dat ze zichzelf dit moet aandoen’.
Een jonge vrouw uit Gent is natuurlijk een gemakkelijker target dan een conservatieve journaliste die een lezing geeft over modern feminisme in extreemrechtse kringen. Als ironie ontbrak in mijn leven dan was ik waarschijnlijk verslaafd aan verschillende sedativa. Maar opmerkelijk is dat alweer een man, een columnist deze keer, de dagelijkse strijd van vrouwen in de arena bemoeilijkt door zijn ongenuanceerde mening te geven over haar lichaam, haar keuzes en haar levensstijl. Als ik mij niet zou schamen voor mijn cellulitis zou ik ze in je gezicht duwen, Frederik De Backer!