Echte vrouwen geven geld uit!

De storm rond het uiterlijk van Pamela Anderson is intussen geluwd. Maar zoals altijd heeft deze storm ook gezorgd voor alweer een barst in het zelfbeeld van menig onzekere vrouwen die op zoek zijn naar een plaats in deze samenleving als een volwaardige individu, als een volwaardige vrouw. Want wanneer zijn we volwaardig en vrouw volgens de schoonheidsbrigade?

Onslow en Trump

Pamela Anderson verscheen eerder deze maand op het Met Gala zonder make-up in een designerjurk. En blijkbaar was dat aanleiding genoeg om het over het uiterlijk van een vrouw van 50-plus te hebben in niet zo subtiele woorden. Ze zag er oud en verwaarloosd uit en niet zo mooi vonden de moeders mooisten van deze wereld: u weet wel, de Onslow’s die uren en avonden voor de tv spenderen en vrouwen keuren en beoordelen terwijl hun oksels gele vijvers onder hun versleten hemden achterlaten. Maar het zijn niet alleen deze Onslow’s die vrouwen beoordelen, het is ook een systeem dat vrouwen duwt in de richting van het schoonheidsideaal. Maar wat is dat schoonheidsideaal nu eigenlijk?

Overal waar ik kijk valt mij hetzelfde type vrouw op met een rimpelloos botox-face, hoge jukbeenderen, een kunstmatig wipneusje, volgespoten lippen en golvend extensionshaar. Deze trend in de esthetische chirurgiewereld noemt men in de Verenigde Staten de Mar-a-Lago face die volgens sommigen refereert naar de welgestelde vrouwelijke Trump-aanhangers. Maar Trump heeft hier niets mee te maken. Het zijn vrouwen in veel landen die zich onderwerpen aan een specifiek schoonheidsideaal waar plastische chirurgie de norm is geworden. Ik heb naar welgeteld één aflevering van The Real Housewives of Antwerp gekeken en ik hoorde hetzelfde type vrouw kirren dat “plastic fantastic” is. Wanneer heeft die onderwerping plaatsgevonden en waarom krijgen vrouwen meer zelfvertrouwen bij een Mar-a-lago face? En gaat het over eeuwige jeugd of vrouwelijkheid? Wat is de norm, wat is vrouwelijkheid, betekent dat in het bezit zijn van een pronte boezem en een wespentaille zoals Kim Kardashian? Of zijn vrouwen bang om oud te worden? Wat is die obsessie met het schoonheidsideaal anno 2025?

Exhibitionisme is geen kunst

Sarah Jessica Parker zei ooit in een interview het volgende:

“Ik vind het zo verwarrend dat mannen van mijn leeftijd nooit gevraagd wordt wat ze van ouder worden vinden.”

En ook:

“Ik weet hoe ik eruit zie, ik heb geen keuze. Wat kan ik eraan doen? Stoppen met ouder worden?”

Dat is een heel gezonde instelling ware het niet dat Parker zelf actief een systeem in stand heeft gehouden in een fictieve serie waar vrouwen verschillende rollen moesten invullen: de vriendin, de carrièrevrouw, de minnares, de alleenstaande vrouw en de getrouwde huisvrouw. En dat allemaal in designerkleding, met glanzend haar en onberispelijke make-up in de serie Sex and The City. Wat mij altijd opviel was Mr Big in dezelfde donkere maatpakken. Hij, als man, was charismatisch genoeg en hoefde geen esthetische opsmuk met designerkleding. Hij, als man, was genoeg.

Vrouwen lijken eeuwig op zoek te zijn naar erkenning en validatie als vrouw terwijl ze anno 2025 gewoon een middelvinger zouden moeten opsteken naar die opgelegde dwang naar perfectie. En het is niet alleen de esthetiek, het is niet alleen de plastische chirurgie en de designerkleding. Het lijkt alsof vrouwen zich pas gezien voelen als ze huid, borsten en billen tonen zoals bijvoorbeeld de vrouw van Kanye West, Bianca Censori. Overal waar ze komt, staart ze onverschillig en ongeïnteresseerd voor zich uit terwijl ze overdag in een pittige outfit (een visnet bh, een string en een tafellaken om de voorkant van haar benen te bedekken) een ijsje staat te likken in de bruisende straten van Barcelona. Heel veel mensen hebben een mening over deze relatie waar West als de manipulatieve, dominante echtgenoot wordt geportretteerd en waar hij Censori zou dwingen schaars gekleed rond te lopen. In naam van kunst om te choqueren durven sommige feministische vrouwen anderzijds zelfs te zeggen. Hoe vaak moeten mensen nog gechoqueerd worden bij een paar blote borsten vraag ik mij dan af? Het enige wat ik zie, als ik Censori zie passeren door de tijdlijn van mijn sociale media-kanalen, is een wanhopige vrouw die gezien wil worden en dat kan ze enkel met haar lichaam. Als ordinaire naaktheid kunst zou zijn, dan was het al lang verboden. Of het zou eens een man moeten zijn die overdag door de straten van Hasselt met een sok om zijn geslachtsdeel zou rondlopen omdat hij kunstzinnig is en fan van The Red Hot Chilli Peppers.

Echt vrouwen geven geld uit

Ik heb niets aan feministen die zeggen dat vrouwen mogen aandoen wat ze willen, dat ze vrij zijn en dus onafhankelijk hun kledingkeuzes kunnen maken. Zolang een man niet exhibitionistisch met zijn lichaam loopt te paraderen op een doordeweekse woensdag en hij geen fortuinen uitgeeft aan de PlasticFantastic-industrie, zal die vrijheid nog lang uitblijven. En dan zwijg ik nog over de fatsoensregels in een samenleving die naakt niet erg aanmoedigen in het zicht van minderjarige kinderen. Waarom bij een vrouw dan wel?

Wij zijn niet vrij, dames, wij zijn onderworpen aan een systeem dat elk jaar de regels rond het schoonheidsideaal verstrengt en dat ons de illusie geeft dat we sterke onafhankelijke vrouwen zijn. Dat systeem is het feministisch neokapitalisme of het commodity feminism dat vrouwelijke emancipatie en financiële onafhankelijkheid van vrouwen misbruikt voor commerciële doeleinden. Het richt zich, naar mijn mening, ook op onzekere, hardwerkende vrouwen die enkel maar de fouten van de natuur zien als ze in de spiegel kijken: een scheve neus, dunne lippen, pigmentvlekken op de huid, borsten die zich overgeven aan de zwaartekracht. Ook ik maak deel uit van het feministisch neokapitalisme waar ik fortuinen uitgeef aan kleding en kappers om mezelf comfortabeler in mijn vel te voelen. Zo heb ik vorige week 550 euro aan badkleding uitgegeven omdat ik mij onzeker voelde over mijn lichaam. Thuisgekomen pakte ik mijn aankopen uit en maakte ik trots een post op voor X waar ik aangaf dat ik de vrouw in mezelf had gevonden en erkend. 550 euro om de vrouw in mezelf te vinden, hiervoor was ik niet vrouwelijk genoeg. Was ik niet goed en niet genoeg.

In The Devil Wears Prada moet de personage van Anne Hathaway zich overgeven aan de druk om actief deel te nemen van het systeem. Als ze principieel blijft vasthouden aan haar eigen wollen trui en rok dan kan ze uit de boot vallen en mag ze haar professionele ambities vergeten. Ze verandert zienderogen vanaf het moment dat ze haar imago bijstelt, designerkleding en make-up draagt. Ze groeit als persoon en als vrouw. Ze wordt gezien, gewaardeerd en is succesvol in haar job. Dit is een film van enkele jaren geleden maar ze blijft relevant omdat commodity feminism meer en meer verankerd geraakt in onze samenleving.

Nee, dit is geen feminisme, dit is geen onafhankelijkheid en al zeker geen vrijheid. We bevinden ons momenteel in een gevangenis waar wij de illusie krijgen zeggenschap te hebben over lichaam en geest. In feite worden wij elke dag gegijzeld door commerciële advertenties, influencers en een hele lijst aan enablers die ons willen wijsmaken wat ‘echte vrouwen’ zijn. En de vraag is hoe we van die wurggreep verlost geraken. Hoeveel feministische golven hebben we nodig om geestelijk en lichamelijk volledig onafhankelijk te zijn?