100 % Turks

Ik voel mij honderd procent een Turkse.

Je kan je nooit honderd procent iets voelen. Wij zijn onzekere wezens, twijfelen elke dag over de beslissingen die we maken en kijken naar onze medemens om bevestiging te krijgen. Liefje, wie heeft je deze woorden geleerd, je bent nog maar wat, negen jaar?

Ik staarde haar aan, zocht naar oogcontact met haar Vlaamse moeder en keek vervolgens naar haar Turkse vader die trots naar zijn dochter keek. Ze kreeg vaderlijke bevestiging. Maar ze zocht ook bevestiging in mijn ogen, in de ogen van een Turkse vrouw met twee Turkse ouders. Echte Turken in haar beleving.

Vlaamse Turken in Limburg klampen zich nog altijd vast aan de Turkse identiteit waardoor elk ander onderwerp niet meer interessant is. De vader onderwierp mij aan een Spaanse inquisitie waar hij mijn Turkse stamboom probeerde te doorgronden. Het eerste wat hij belangrijk en vermeldenswaardig vond was zijn politieke identiteit. Hij bleek een Grijze Wolf te zijn en ik bleek, na al die jaren, nog altijd op mijn hoede te zijn voor het Turks rechtsextremisme in Vlaanderen. Er is niets veranderd.  Ze zijn er nog altijd. En ze voeden nieuwe generaties ultranationalisten op die zich ‘honderd procent Turks voelen’ in Vlaanderen.

Ben je een aleviet? Ben je een Turkse of een Koerdische? Ben je van deze contreien?

De Spaanse inquisitie bleef maar duren.

Die identitaire dogmatiek van de Turkse gemeenschap in Vlaanderen hoeft niet voor mij. Ik heb mij nooit honderd procent iets gevoeld. Ik heb mij altijd honderd procent verloren gevoeld. En dan was er dit meisje dat mijn Turks hart wilde veroveren door een voorgekauwd riedeltje op te zeggen en dat mij spontaan een knuffel kwam geven. En ik kan alleen maar hopen dat ze zich ooit honderd procent geestelijk onafhankelijk zal voelen.